28.11.07

A ρε φιλενάδα

Με έβαλες σήμερα που δεν ήμουν στα καλύτερά μου, σύνηθες φαινόμενο τον τελευταίο καιρό αλλά ξέρω και ξέρεις τι φταίει, να διαβάσω την single mamma. Με θύμωσε απίστευτα! Όχι γιατί είναι single mamma αλλά γιατί έχει κάνει κάτι μαγικό στη ζωή της και δεν το ξέρει. Το έκανε ασυνείδητα χωρίς να καταλαβαίνει ότι ό,τι είχε ζήσει μέχρι τότε ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που πρόκειται να ζήσει! Και ακόμα δεν είμαι σίγουρη ότι το έχει καταλάβει.

Δεν φταίνε οι άλλοι για τις επιλογές μας! Αν δεχτώ το αντίθετο ακυρώνω τα παιδικά μου τραύματα και δεν είμαι έτοιμη. Δεν ήμουν ποτέ και μάλλον δεν θα είμαι ποτέ να ρίξω τα βάρη τα δικά μου σε άλλους. Ίσως αυτό να είναι το μεγάλο λάθος της ζωής μου ή ίσως αυτό να είναι η βάση της ύπαρξής μου. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει.

Ο καθένας πληρώνει το τίμημα των επιλογών του, των αποφάσεών του ακόμα κι αν αυτές οδηγούνται από τα πιο ακραία (όμορφα ή άσχημα) συναισθήματα. Ο εαυτός μας που θέλει να πιστέψει στα βασιλόπουλα και στις νεράιδες φταίει και όχι τα βασιλόπουλα ή οι νεράιδες που δεν υπάρχουν. Ο εαυτός μας φταίει που δεν βλέπει τη χαρά μέσα από την καθημερινή μας ύπαρξη και προτιμά να βλέπει αυτά που λείπουν και δεν θα έρθουν ποτέ από μόνα τους. Ο εαυτός μας φταίει που ανεβάζει τον πήχη ψηλά κι όχι ο πήχης που βρέθηκε μπροστά μας.

Δεν μπορεί να μπαίνεις σε μια σχέση που δεν είσαι εσύ κι αυτός και να περιμένεις να είσαι εσύ κι αυτός! Δεν μπαίνεις σε μια σχέση για να αλλάξεις τον άλλον αλλά τον δέχεσαι όπως είναι. Αν είστε πολλοί και δεν μπορείς να το αντέξεις απλά δεν μπαίνεις. Πόσο μάλλον δε να βάλεις κι ένα τρίτο πρόσωπο για να διασφαλίσεις τη σχέση ή γιατί είναι το αποτέλεσμα της σχέσης.

Τα παιδιά δεν είναι γατιά! Δεν τα υιοθετείς τα ταϊζεις τα ποτίζεις τους βάζεις άμμο και περιμένεις από αυτά να σου γουργουρίσουν ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά σου ή την αδιαφορία σου γι' αυτά. Ακόμα κι αυτά όταν αδιαφορείς γι' αυτά αδιαφορούν για σένα! Δεν μπορείς να φέρνεις στον κόσμο έναν άνθρωπο χωρίς να είσαι απαλλαγμένος από τα βάρη σου όταν θα ΠΡΕΠΕΙ να ασχοληθείς μαζί του! Δεν σου φταίει αυτός για τα βάρη σου. Εσύ φταις που τα κουβαλάς πεισματάρικα και αυτοκαταστροφικά.

Είμαι σκληρή το ξέρω. Μα και με εμένα η ζωή δεν ήταν μαλθακή. Και μένα η μαμά μου έλειπε όταν την χρειαζόμουν. Και μένα ο μπαμπάς μου ήταν ανύπαρκτος (ο μπαμπινιώτης θα πρέπει να βάλει το όνομά του στο λήμμα "ανεύθυνος"). Τι θα κάνω λοιπόν; Θα εκδικηθώ όλα τα όντα που έχω δίπλα μου γι' αυτό; Θα απουσιάζω κι εγώ όταν με χρειάζονται γιατί και καλά αυτά είναι τα πρότυπα που πήρα; Όχι γιατί ούσα συναισθηματική έχω και λογική. Και πρέπει η λογική να επιβάλλεται για να μπορεί το συναίσθημα να είναι ΓΝΗΣΙΟ. Πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη ΣΟΥ αλλά τα πιο σημαντικά μαθήματα στα δίνουν τα λάθη των άλλων που υποτίθεται ότι μπορείς και τα ξεχωρίζεις πιο εύκολα.

Καμία χαρά δεν θα έρθει να χτυπήσει την πόρτα μας αν δεν προσπαθήσουμε εμείς να την συναντήσουμε και να την γευτούμε. Καμία ευτυχία δεν θα βρεθεί σκόρπια στο δρόμο μας αν δεν βγούμε στον δρόμο και δεν παλέψουμε γι' αυτήν. Κανένας άνθρωπος δεν θα μας δεχτεί αν δεν τον δεχτούμε με όλα του τα σέα του και τα μέα του. Και αν διαλέξουμε ανθρώπους με σέα και μέα δεν θα φταίνε αυτοί για το ότι θα είναι "λίγοι". Εμείς θα φταίμε που βάλαμε σε λάθος στήλους τον πήχη.

Κατάλαβες μωρό μου ή να κάνω και κακά;

31.8.07

Στα καμένα




Μαχαιρίτσας Λαυρέντης


Έλα να πάμε στα καμένα
στον Υμηττό και στην Αυλώνα
Πουλιά και πεύκα συλλογίσου
ενός καμένου παραδείσου
Πουλιά και πεύκα συλλογίσου
ενός καμένου παραδείσου
Δέντρα που ήτανε φαντάσου
και στη σκιά τους ξεκουράσου

Έλα και πάρε με μαζί σου
στην Κυριακάτικη εκδρομή σου
Βγάλε με στο χλωρό κορμί σου
στις εκβολές του παραδείσου

Έλα να πάμε στα καμένα
δεν μας χωράει πια το σπίτι
Έρχονται δύσκολες ημέρες
μουτζουρωμένες, σα Δευτέρες
Έρχονται φλόγες απ' τα δάση
και μια φωτιά να μας δικάσει
μέσα στον πύρινο της χνώτο
από τον έσχατο στον πρώτο

Έλα και πάρε με...

Έλα να βγούμε απ' το σπίτι
ξανά σε δρόμους και πλατείες
Πάρε και τα παιδιά μαζί σου
εδώ στο χείλος της Αβύσσου
Και άφησε μόνη στο τραπέζι
την τηλεόραση να παίζει
να δείχνει έγχρωμο τον πόνο
δίπλα σ' ένα φιλέτο τόνο

Να δείχνει φονικά και φλόγες
τσόντες, πολιτικούς και ρώγες
Ενώ εμείς θα 'χουμε φτάσει
στο σταυροδρόμι του εξήντα

Με τα παιδάκια μας στον ώμο
για να μας δείχνουνε τον δρόμο
Για να μας δείχνουνε τον δρόμο
με τα παιδάκια μας στον ώμο

Να να να να...

Καλημέρα... όσο μπορεί να είναι καλές οι μέρες που ζούμε. Έχω γυρίσει από τις διακοπές από την Κυριακή, έχοντας αποκλειστεί στη Μεσσηνία και σε ένα ταξίδι φρίκης μέσα από την καμμένη Μεσσηνία και Αρκαδία. Ως εκ τούτου, νιώθω τη μαυρίλα να έχει κάτσει μέσα μου. Την κουβαλάω μαζί μου από την Κυριακή και είμαι σχεδόν παραλυμένη απ΄όσα βλέπω, ακούω και σκέφτομαι. Δεν είχα τη δύναμη να μπω σε διάφορα από τα site που δραστηριοποιούμαστε γιατί μου φαίνεται γελοίο ο κόσμος να καίγεται, το μέλλον μας να καταστρέφεται και εγώ να ασχολούμαι με τον κάθε τυχάρπαστο και την "τράφικ" και το τι γράφεται από το κάθε καρακατσουλιό που νομίζει ότι κάνει δημοσιογραφία. Συγχωρήστε μου τους βαρείς χαρακτηρισμούς, δεν μέμφομαι κανέναν από σας που είστε εδώ όλο το καλοκαίρι και κρατάτε την παρέα ζωντανή όπως και κανέναν άλλο.

Συνειδητοποίησα τη Δευτέρα ότι τελικά η Αθήνα (φαντάζομαι και τα άλλα αστικά κέντρα) είναι ένα κέντρο αποστασιοποίησης από τα προβλήματα της περιφέρειας. Και δεν το λέω μόνο για τις φωτιές και το ότι πολύς κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει εκεί κάτω! Το λέω και για τις προηγούμενες μέρες, μήνες, χρόνια που μέσα στο άγχος της δουλειάς και της καλοπέρασής μας και της επιβίωσής μας στην μεγαλούπολη δεν ξέραμε, δεν φανταζόμαστε τις δυσκολίες της επιβίωσης στα χωριά. Στα χωριά που έχουν ερημώσει από νέους ανθρώπους και τα κρατάνε κάτι γεροντάκια κουρασμένα και ξεχασμένα από το θεό που δεν έχουν ούτε τη δύναμη, ούτε το κουράγιο να ξαναχτίσουν τα καμμένα, να μαζέψουν τις στάχτες, να ξαναφυτέψουν, να ξαναταίσουν τα ζωντανά τους, να δημιουργήσουν από την αρχή.

Είμαι βαθιά πικραμένη και οργισμένη με όσα συνέβησαν και που θα συνεχίσουν να συμβαίνουν ή θα συμβούν. Είμαι οργισμένη με όλους εκείνους τους καρεκλοκένταυρους που δεν είχαν ίχνος πρόληψης και οργάνωσης για να κάνουν τα πιο απλά για να μην γιγαντιωθεί μια φωτιά, για να μην καούν άνθρωποι, να μην καουν σπίτια, να μην αφανιστούν καλλιέργειες και να μην ερημώσουν χωριά! Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κεντρική εξουσία και κυβέρνηση και αντιπολίτευση και κόμματα, αλλά και στην περιφερειακή, δημάρχους, κοινοτάρχες, αστυνομία, στρατό. Όλα ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ είναι και έλαμψε δια της απουσίας του εκεί που έπρεπε! Άχρηστοι όλοι! Μπορεί να υπήρχαν εξαιρέσεις αλλά μόνο για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα δυστυχώς για άλλη μια φορά.

Ένιωσα απέραντη υπερηφάνεια (ίδιου μεγέθους με την απέραντη θλίψη για τους θανάτους των απλών πολιτών) για τα Μεσσήνια παλλικάρια από το Μελιγαλά που συγκεντρώθηκαν με τα τρακτέρ τους προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν και να εμποδίσουν ένα απίστευτα μεγάλο μέτωπο που αφού έκαψε όλο το όρος της Τσακώνας απειλούσε να κάψει τον Μεσσηνιακό Κάμπο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και τα κατάφεραν σε αντίθεση με το ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ που είχε παραλύσει μπροστά στο μέγεθος της φωτιάς! Πάλευαν 2 μερόνυχτα και τελικά την έσπασαν σε μικρά κομμάτια για να πάνε μετά οι χερσαίες δυνάμεις και να την σβήσουν!

Τώρα πια έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι τι έχω κάνει εγώ όλα αυτά τα χρόνια για να μην συμβεί αυτό που συμβαίνει; Χθες στην πορεία της Αθήνας ένιωσα ντροπή όταν είδα στον δρόμο πεταμένο ένα κουτί από χυμό λίγα μέτρα μακριά από το κουτί ανακύκλωσης που έχουν στήσει στο Σύνταγμα. Το πήραμε και πήγαμε και το ρίξαμε εκεί που έπρεπε εξαρχής να έχει "πέσει". Θα μου πεις και τι έσωσες; Τίποτα! Αλλά αν αυτό το κουτί είχε πεταχτεί στο δάσος θα ήταν ένας ακόμα λόγος δυναμώματος της φωτιάς! Και μη μου πείτε όσοι έχετε πάει εκδρομές ότι δεν έχετε δει άπειρα τέτοια; Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι, όχι μόνο επειδή ψηφίζουμε αυτούς που ψηφίζουμε και δεν αντιδράμε στην ανικανότητά τους να κάνουν αυτό για το οποίο πληρώνονται, να μας προστατεύσουν κι εμάς και την Ελλάδα, αλλά και γιατί δεν αναπτύσσουμε οικολογική συνείδηση από το πιο μικρό που είναι το σπίτι μας στο πιο μεγάλο που είναι το περιβάλλον μας και που χωρίς αυτό δεν έχουμε σπίτι!

Δεν μπορώ να κάνω πολλά για τους πληγέντες αν και θα το ήθελα. Θα ήθελα να μου επέτρεπε το χέρι μου να πάω τα Σαββατοκύριακα να βοηθήσω τους παππούδες και τις γιαγιάδες της Ηλείας και της Αρκαδίας. Άντε να στείλω χρήματα και ρούχα για να τα βγάλουν πέρα τώρα στην αρχή. Αυτό όμως που μπορώ να κάνω είναι να αρχίσω να κάνω κάτι για το περιβάλλον μου. Να σπαταλάω λιγότερο νερό και ενέργεια. Να μην βάλω τελικά aircondition και να πάρω ανεμιστήρες. Να αλλάξω όλους τους λαμπτήρες στο σπίτι. Να πάρω κούτες και να κάνω διαχωρισμό των σκουπιδιών μας. Αν μου το επιτρέψουν τα οικονομικά μας να πάρω κι ένα μηχάνημα μετατροπής των σκουπιδιών σε βιολογικό λίπασμα (φαντάζομαι πως αν μειώσουμε την κατανάλωση κρέατος, αναψυκτικών και άλλων αηδιών θα βρούμε τα χρήματα)! Να μην ξαναπετάξω τσιγάρο στο δρόμο (αν και το καλύτερο θα ήταν να το πάρω σοβαρά και να το κόψω!). Να προτιμώ τα προϊόντα σε οικολογικές συσκευασίες και να πηγαίνω στο Σούπερ Μάρκετ με τσάντες πολλών χρήσεων. Θα υπάρχουν κι άλλα και θα το ψάξω. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να μην ξεχάσω ότι το σπίτι μου καταστρέφεται με πολύ γρηγορότερους ρυθμούς από εκείνους που χρειάζεται για να αναπτυχθεί. Γιατί και η Πάρνηθα, και η Πεντέλη και ο Υμηττός και η Ηλεία, η Αχαία, τα Ζαγοροχώρια, ο Πάρνωνας, η Ξάνθη είναι το σπίτι μέσα στο οποίο βρίσκεται το σπίτι ΜΟΥ κι ΕΓΩ. Αν δεν το προστατεύσω εγώ κανένα κομματόσκυλο που τρέχει να εκμεταλλευτεί τον πόνο των ανθρώπων δεν θα το κάνει για μένα.

Φιλιά σε όλους! Κι αν θέλετε πραγματικά να κάνετε κάτι, προτείνετε τρόπους να προστατεύσουμε ό,τι απέμεινε!

http://www.stopclimatechange.gr/index.php?option=content&task=view&id=82

Υ.Γ.: Ασσύμετροι είναι όλα αυτά τα γουρούνια που παίζουν στις πλάτες του κοσμάκη που έχασαν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του σε 1.850.000 στρέμματα καμμένης γης!

4.5.07

Βαριέμαι, βαριέσαι, βαριόμαστε να περάσει η ώρα;

Ασύστολα όμως λέμε! Αν έγραφα εδώ μέσα όλες τις σκέψεις που κάνει το δευτερόλεπτο το μυαλό μου θα με βρισκαν μετά από χρόνια σκελετωμένη με τα κόκκαλα των δαχτύλων πεσμένα στο keyboard... Μη μου γκρινιάζεις λοιπόν ότι είμαι τεμπέλα! Δεν είμαι... Είμαι πολύστροφή χαχαχαχα και δεν με προλαβαίνει το κορμί μου...

12.3.07

Ακροβατώ

Ακροβάτης, σχοινοβάτης. Ακροβατώ πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ψυχικής μου ισορροπίας. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Χωρίς ισορροπιστικό στήριγμα. Σχεδόν με κλειστά μάτια αφού τόσο καιρό τα κλείνω ή τα καλύπτω με διάφορα φτηνά υποκατάστατα σε ρόλο σκούρων γυαλιών. Για να μην βλέπω, να μην σκέφτομαι, να μην τρελλαθώ. Το πιο σπουδαίο είναι η ψυχή σου δικέ μου, λέει το ποιητή. Κι η δική μου είναι αλλού... την έστειλα διακοπές να ξελαμπικάρει από μένα.

Ακροβατώ εγώ που δεν κατάφερα ποτέ να περπατήσω χωρίς να σκοντάψω. Και θα πέσω. Όχι στο κενό... γιατί το "κάτω" είναι στρωμμένο με κομμάτια από όνειρα, ελπίδες και ανάγκες που δεν άντεξαν τόσο όσο εγώ. Μυτερές λεπίδες που απλώς περιμένουν το σώμα να το κατασπαράξουν. Αυτό το σώμα που κάποτε ήμουν εγώ.

Κι αυτή η σιωπή είναι λύτρωση και καταδίκη μαζί. Λύτρωση γιατί με σώζει από πράγματα που θα πω και θα μετανιώσω. Καταδίκη γιατί αυτά που με πνίγουν δεν θα ξεσκαλώσουν και δεν θα δουν ποτέ το φως της μέρας. Ούτε καν της νύχτας. Και πως να βρουν άλλωστε το δρόμο αυτό;



Και η ερώτηση παραμένει εκεί επίμονη, γελοία και τραγική μαζί:

Μήπως υπάρχει κάτι που σε αγχώνει;

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει.

Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΝΑΙ ΚΟΝΤΡΑ ΕΧΕΙ ΤΙΜΗ ΣΑΝ ΠΕΤΑΣ
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος.

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου....

Aν γυρίσω το μέσα έξω και το πάνω κάτω τι θα μείνει ίδιο πια;


Zω την ζωή των άλλων γιατί δεν μπορώ να ζήσω τη δική μου όπως τη θέλω. Τα προβλήματα των άλλων είναι πάντα πιο εύκολα, πιο ανώδυνα. Τα κοιτάς αποστασιοποιημένος από συναισθήματα όσο κι αν αυτοί οι άλλοι είναι φίλοι και ξέρεις και κατανοείς πως πονάνε. Κρύβεις το δικό σου πόνο μέσα στο δικό τους για να είναι πιο ελαφρύς. Γι' αυτό δεν είναι οι φίλοι; Να σε βοηθάνε στο πρόβλημα... κι επειδή το συγκεκριμένο δεν έχει λύση, τουλάχιστον όχι κάποια ανώδυνη... βοηθούν στον πόνο. Εν αγνοία τους αλλά δεν έχει σημασία. Έτσι δεν έχεις και την υποχρέωση να σε βαραίνει και μπορείς να είσαι εκεί γιατί το θέλεις.

Η υποχρέωση, η ρουτίνα. Ποτέ δεν τα πήγα καλά με αυτά. Τι με έκανε να πιστέψω ότι μπορώ να αλλάξω; Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του... Λόγια παχιά και μεγάλα που κάποτε πίστευες. Και να τώρα που έχεις συμβιβαστεί. Σε έφερε στα μέτρα του... έγινες μικρός και σε κοπανάει από τοίχο σε τοίχο σαν το χταπόδι. Μέχρι να αποβάλλεις όλο σου το μελάνι. Ένα καλό ουζάκι, μια όμορφη θέα, ένα καλοψημένο χταποδάκι και καλή παρέα... το πιάτο!

15.1.07

Ίσως....

Να πρέπει να συγκεντρώσω εδώ διάφορα κείμενά μου που είναι σπαρμένα στο νετ....

Πως σας φαίνεται η ιδέα;