Ακροβατώ

Ακροβάτης, σχοινοβάτης. Ακροβατώ πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ψυχικής μου ισορροπίας. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Χωρίς ισορροπιστικό στήριγμα. Σχεδόν με κλειστά μάτια αφού τόσο καιρό τα κλείνω ή τα καλύπτω με διάφορα φτηνά υποκατάστατα σε ρόλο σκούρων γυαλιών. Για να μην βλέπω, να μην σκέφτομαι, να μην τρελλαθώ. Το πιο σπουδαίο είναι η ψυχή σου δικέ μου, λέει το ποιητή. Κι η δική μου είναι αλλού... την έστειλα διακοπές να ξελαμπικάρει από μένα.

Ακροβατώ εγώ που δεν κατάφερα ποτέ να περπατήσω χωρίς να σκοντάψω. Και θα πέσω. Όχι στο κενό... γιατί το "κάτω" είναι στρωμμένο με κομμάτια από όνειρα, ελπίδες και ανάγκες που δεν άντεξαν τόσο όσο εγώ. Μυτερές λεπίδες που απλώς περιμένουν το σώμα να το κατασπαράξουν. Αυτό το σώμα που κάποτε ήμουν εγώ.

Κι αυτή η σιωπή είναι λύτρωση και καταδίκη μαζί. Λύτρωση γιατί με σώζει από πράγματα που θα πω και θα μετανιώσω. Καταδίκη γιατί αυτά που με πνίγουν δεν θα ξεσκαλώσουν και δεν θα δουν ποτέ το φως της μέρας. Ούτε καν της νύχτας. Και πως να βρουν άλλωστε το δρόμο αυτό;



Και η ερώτηση παραμένει εκεί επίμονη, γελοία και τραγική μαζί:

Μήπως υπάρχει κάτι που σε αγχώνει;

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει.

Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΝΑΙ ΚΟΝΤΡΑ ΕΧΕΙ ΤΙΜΗ ΣΑΝ ΠΕΤΑΣ
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος.

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου....

Aν γυρίσω το μέσα έξω και το πάνω κάτω τι θα μείνει ίδιο πια;

Zω την ζωή των άλλων γιατί δεν μπορώ να ζήσω τη δική μου όπως τη θέλω. Τα προβλήματα των άλλων είναι πάντα πιο εύκολα, πιο ανώδυνα. Τα κοιτάς αποστασιοποιημένος από συναισθήματα όσο κι αν αυτοί οι άλλοι είναι φίλοι και ξέρεις και κατανοείς πως πονάνε. Κρύβεις το δικό σου πόνο μέσα στο δικό τους για να είναι πιο ελαφρύς. Γι' αυτό δεν είναι οι φίλοι; Να σε βοηθάνε στο πρόβλημα... κι επειδή το συγκεκριμένο δεν έχει λύση, τουλάχιστον όχι κάποια ανώδυνη... βοηθούν στον πόνο. Εν αγνοία τους αλλά δεν έχει σημασία. Έτσι δεν έχεις και την υποχρέωση να σε βαραίνει και μπορείς να είσαι εκεί γιατί το θέλεις.

Η υποχρέωση, η ρουτίνα. Ποτέ δεν τα πήγα καλά με αυτά. Τι με έκανε να πιστέψω ότι μπορώ να αλλάξω; Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του... Λόγια παχιά και μεγάλα που κάποτε πίστευες. Και να τώρα που έχεις συμβιβαστεί. Σε έφερε στα μέτρα του... έγινες μικρός και σε κοπανάει από τοίχο σε τοίχο σαν το χταπόδι. Μέχρι να αποβάλλεις όλο σου το μελάνι. Ένα καλό ουζάκι, μια όμορφη θέα, ένα καλοψημένο χταποδάκι και καλή παρέα... το πιάτο!