25.2.11

Π.Π. ή αλλιώς Π. Κ. το πρωινό μου ξύπνημα!

Σκέφτομαι καιρό τώρα τη ζωή μου Προ Παιδιού... Την καθημερινότητά μου... τις επιλογές που είχα...

Π.Π.: Ξύπναγα και έπινα καφέ (συνήθως έτοιμο από το μωρό μου [ευχαριστώ αγάπη]), κάπνιζα 2-3 τσίγαρα με την ησυχία μου και χωρίς άγχος ακόμα και αν αργούσα στη δουλειά. Έκανα μπανάκι, ντυνόμουν, έπαιρνα το βιβλίο μου και έμπαινα στο μετρό και χανόμουν στις σελίδες της ανάγνωσής μου χωρίς κανένα ενδιαφέρον για όλους εκείνους τους μουτρωμένους συνεπιβάτες.

Μ.Π.:
Ξυπνάω με τις φωνούλες της γιατί φυσικά την έχει ξυπνήσει ο μπαμπάς της και προσπαθούν να ξυπνήσουν εμένα και τρέχω να πάω να φτιάξω γάλα και ταυτόχρονα καφέ... Το ότι δεν έχω βάλει ακόμα τον καφέ στο γάλα της το θεωρώ απλώς θέμα τύχης! Παίρνω καφέ και χώνομαι στο γραφείο/καπνιστήριο να καπνίσω στα γρήγορα το τσιγάρο μου για να ξυπνήσω (δεν παίζει να ξυπνήσω αλλιώς!)... τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω... τελευταία... γιατί παλιά στο μισό με φώναζαν να δώσω το υπόλοιπο γάλα! Βγαίνω να τρέξω στην τουαλέτα με την ψυχή στο στόμα να ντυθώ με το ζουζούνι μέσα στα πόδια μου φωνάζοντας... όχι Κωνσταντίνα μην βγάζεις τις μπλούζες από τα συρτάρια... να πλυθώ αν το θυμηθώ... να της βρω τα ρούχα της... να την αλλάξει ο μπαμπάς της... να βρω τη παλιοπιπίλα, να βάλω νερό στο ποτηράκι της για το αυτοκίνητο, να φτιάξω τσάντα, να την κυνηγήσουμε για να της βάλουμε το μπουφάν και να μπούμε στο αυτοκίνητο. Μια "καλημέρα" στα βιαστικά και "καλή δουλειά" και φύγαμε για την μάχη με τους Ούνους στους δρόμους της Ηλιούπολης, του Βύρωνα, του Καρέα και της Κατεχάκη και ταυτόχρονα να διασκεδάζουμε τραγουδώντας διάφορα λαϊκά άσματα του στυλ: "Στου μανώλη την ταβέρνα έπεσε μια τουφεκιά... Μπαααααααααμ!" (άμα είμαι τυχερή και παίζει το ράδιο το "φίλα με" του Μουζουράκη τραγουδάμε με χαρά και αυτό και χτυπάμε παλαμάκια)




Κάπου εκεί στην στροφή για παπάγου έχει αρχίσει να βαριέται οπότε βγάζει τα παπούτσια ή προσπαθεί να πιάσει τον λεβιέ των ταχυτήτων κι εγώ πρέπει να βρω τρόπο να την ηρεμήσω και να μην τρακάρω! Φτάνει η πολυπόθητη ώρα που φτάνουμε στον παιδικό και ψάχνω απελπισμένα να παρκάρω (δεν υπάρχει λέμε αυτό που γίνεται στον Χολαργό!)... Βγάλε από το καρεκλάκι, βάλτης μπουφάν ενώ προσπαθεί να πιάσει το τιμόνι, να ανοίξει την πόρτα και εξήγησε για πολλοστή φορά ότι δεν μπορεί να κατέβει κάτω γιατί έξω βρέχει... πάρε τσάντα (γιατί αν την αφήσεις θα στην κλέψουν για τρίτη φορά μαλάκα!), φορτώσου τσάντα παιδιού, δώσ' της το τσαντάκι της, πάρε ομπρέλα και βγες από το αμάξι κρατώντας παιδί αγκαλιά και ανοίγοντας ομπρέλα... Και το νου σου... μην γλιστρήσεις με το παιδί αγκαλιά γιατί δεν θα σπάσεις μόνο το χέρι σου αυτή τη φορά! Ανέβα τα σκαλιά του παιδικού (μα γιατί βάλανε το βρεφικό στον πρώτο όροφο μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει;), βγάλε μπουφάν και κάνε για 300στή φορά το γνωστό θεατρικό: "ααααα άκου τα παιδάκια... φωνάζουν Κωνσταντίνα... θα πας; Που είναι ο Πάνος; Ναι ναι Πάνο... έρχεται η Κωνσταντίνα να παίξετε!" και μετά;

Κενό! Σπαράζει αυτή σπαράζω κι εγώ... και σιγοτραγουδάω φεύγοντας για να πάω στην άλλη γωνία στο γραφείο:



μπας και διώξω αυτό το αίσθημα μισού και άδειου...

Τελικά... η ζωή Π.Π. ήταν τόσο άδεια ρε φίλε...

24.2.11

Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα!

Ευτυχώς που έκανε το φυστίκι ιστολόγιο και μπήκα να δω τι κάνει και το δικό μου χαχαχα... μου ήθελα και blog η ανόητη... που πας ωρέ; χαχαχα

Καλημέρα σε όποιον είναι εδώ!